Historia oparta na motywach podróży Telemacha w poszukiwaniu ojca, podobnie jak i u Homera pełna spotkań z postaciami mitycznymi, znajdując analogie w mitologii współczesnej kultury masowej i politycznej.

Jest połowa XX wieku w Polsce Ludowej. Główny bohater, Adam, mieszka z matką, którą niepokoją funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa. Ojciec Adama bronił Albionu jako pilot II Wojny Światowej i słuch o nim zaginął. Nie wiadomo, czy pozostał w Anglii, czy wrócił do kraju i ukrywa się, by uniknąć prześladowań. Przychodzą od niego paczki i kartki pocztowe, ale Adam, który nigdy nie widział swojego ojca, podejrzewa, że paczki przysyła ktoś inny. W szkole bezustannie marzy, że któregoś dnia ojciec wyląduje na zakurzonym boisku w swoim Spitfajerze i wznieci tuman pyłu, z którego wyłoni się żywy, bohaterski i wspaniały.

Poprzez wizytę w kinie – na filmie poruszającym temat Odysei w „Pogardzie” Godarda – bohater dostaje się do buduaru Brigitte Bardot, a stamtąd do Hotelu zamieszkałego przez postacie zarówno z jego rzeczywistego jak i wewnętrznego życia. Obok siebie koegzystują tam Liz Taylor i kumple z klasy; Cezanne i ubecy; Bitelsi i Wirski, sadystyczny nauczyciel muzyki… Ten Hotel zbudowany z wyobrażeń i snów ma nieskończoną ilość pokoi, korytarzy i drzwi, a niektóre z nich prowadzą do Anglii, do Wenecji, a nawet na Syberię. Są tam też podziemne rzeki i kanały, tajemniczy Ogród i Biblioteka, w której można przeczytać własne, dosłownie sprzed chwili, myśli. Zapis pogmatwanej, ironicznie rozbitej świadomości tamtej epoki; pomiędzy cudownym i nieziszczalnym pragnieniem Innego Życia a upokarzającą, miałką codziennością.