Krew poety – wyjątkowy cykl 33 powiązanych ze sobą wideoartów, które można oglądać oddzielnie lub w całości – otworzył w 2006 roku Indywidualną Retrospektywę Lecha Majewskiego w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku.

Poszczególne utwory łączy postać młodego poety zamkniętego w szpitalu, na oddziale dla nerwowo chorych. Przywołuje on traumatyczne epizody ze swojego życia. Jest nieruchomy, ale jego wyobraźnia nieustannie wędruje. Jego wewnętrzny świat wyświetla wspomnienia, w większości zdeformowane i zmitologizowane, które obudziły jego lęki, urojenia i obsesje. Zanurzone w szpitalną rzeczywistość powidoki przeszłości są wiwisekcją psyche, rodzajem przekroju przez złożoną, wrażliwą psychikę.

Majewski przekonuje, że świat imaginacji jest dużo bogatszy od rzeczywistości. Można nie ruszać się z miejsca, a jednocześnie żyć intensywnie. Symultaniczny przepływ obrazów i wydarzeń wyznacza nowe wymiary narracji filmowej odrzucającej linearność i dialogi. Nie padają tu żadne słowa, a pomocą w doświadczeniu całości jest tylko muzyka i kreacyjnie zbudowany dźwięk. Pomimo tego widz łapie się na bezustannej konfabulacji – bowiem w zależności od skojarzeń ze swoimi doświadczeniami, odkrywa różne wersje wydarzeń i motywów, niczym bohater Ogrodu o rozwidlających się ścieżkach Borgesa.

→ Film SZKLANE USTA